اوّلین موضوعی که علاقمند شدم درباره‌ی آن تحقیق کنم، «دعا» بود ، و این امر به اوایل دهه‌ی شصت برمیگردد. از همان ایّام تقریباً عمده‌ی آثار مکتوب پیرامون این موضوع را مطالعه کردم، ولی نکته‌ی بکر و کلیدیِ این مبحث را در نماز جمعه و از زبان خطیب جمعه‌ی تهران دریافت کردم.<رئیس‌جمهور وقت و خطیب جمعه‌ی تهران، حضرت آیهًْ‌الله‌العظمی خامنه‌ای در خطبه‌های نماز جمعه‌های رمضان؛ علیرغم وجود موضوع‌های متعدد عقیدتی و سیاسی و اجتماعی، حداقلّ یک خطبه را به این موضوع اختصاص می‌دادند و بعضاً در مقدّمه‌ی بحث، دلیل کنار زدن مباحث دیگر و پرداختن چندباره به دعا را جایگاه ویژه و تقریباً استثنائی دعا در منظومه‌ی عقاید الهی، بیان می‌فرمودند.سه فایده؛ سه دستاورد؛ سه جهت و سه نکته درباره‌ی دعا؛ بارها و بارها از زبان ایشان شنیده شد و الحقّ که دو نکته‌ی آن در میان مردم و حتّی متدیّنین و افراد مأنوس با دعا و نیایش، غریب و مغفول بود و هست. و حتّی در کتب تألیف شده درباره‌ی دعا و نیایش نیز به‌نحو شایسته بدان پرداخته نشده است.استخراج و کسب معارف از دعا؛ مگر دعا کلام معصوم نیست؟ پس چرا محقّقین و مؤلّفین کتابهای عقیدتی آن‌چنان‌که از گنجینه‌ی قرآن و روایات و سخنان اندیشمندان دینی بهره‌برداری می‌کنند، از این خزانه‌ی گرانبها بهره نمی‌برند‌؟