بشر از ابتدایی ترین ادوار زیست خود به خاطر نوع زندگی با مقوله مالکیت و دارایی رابطه ای تنگاتنگ داشته است و با تمهیدات گوناگون سعی در حفظ و مراقبت از ثروت مایملک خود نموده است. این تلاش را در طول تاریخ کهن بشریت در میان اقوام و قبایل مختلف می توان مشاهده کرد، اما از آن جا که انسان دارای حیات ابدی و جاودان در دنیا نیست و با حقیقتی به نام مرگ روبه رو خواهد بود می باید وضعیت اموال او پس از مرگ نیز مشخص باشد. می توان گفت به موازات مسئله مالکیت، مسئله ارث برای انسان مطرح بوده است؛ به گونه ای که یکی از قدیمی ترین و متداول ترین سنت ها در بین قبایل و جوامع انسانی می باشد. رابطه خونی و خویشاوندی بین افراد، طبیعتا سبب ایجاد محبت و علاقه خاصی بین آنها می گردد، تا آن جا که این علاقه فطری موجب فداکاری و از خودگذشتگی آنان به یکدیگر می شود. این احساس و شوق فطری، حق مالکیت اموال شخص بعد از فوت را از آن نزدیکان او و آنان را مستحق میراث می داند. اگر چه قوانین و آداب مربوط به ارث در میان انسان ها همواره دست خوش تحول تغییر بوده است.