این کتاب که سه بخش اصلی و ۲۰۸ صفحه دارد، نخست به کلیات و چارچوب نظریه‌های همگرایی ملت‌ها پرداخته و سپس فرصت‌ها و محدودیت‌های همگرایی کشورهای اسلامی با انقلاب اسلامی ایران را بررسی کرده است؛ زیرا انقلاب اسلامی با اهداف و آموزه‌هایی در راستای ایجاد وحدت و همگرایی میان کشورهای اسلامی به پیروزی رسید و در سیاست خارجی خود، همواره از همگرایی ملل مسلمان حمایت می کند. انقلاب اسلاامی ایران با توجه به دارا بودن جاذبه‌های ایدئولوژیک و هویت‌بخشی همچون حمایت از ملل محروم و مستضعف، حمایت از نهضت‌های دینی و جنبش‌های اسلامی و داشتن آموزه وحدت‌گرایی و اتحاد امت اسلامی و نیز با عنایت به تسری و گسترش ارزش‌های اسلامی و انسانی به کشورهای تحت ستم و ملل مسلمان، توانسته است در مساله همگرایی کشورهای مسلمان فرصت‌های زیادی ایجاد نماید و در این راستا اقداماتی همچون تاسیس نهادهایی جهت تربیت نیروهای متخصص اسلامی و نزدیک ساختن دیدگاه‌های نخبگان فکری و سیاسی جهان اسلام انجام داده است. اما در سطح سیاسی و دولت‌ها با موانع و محدودیت‌هایی مواجه بوده؛ چرا که انقلاب اسلامی وقتی به پیروزی رسید، با توجه به ناعادلانه دانستن ساختار نظام بین‌الملل، خواستار تحول در آن و شکل‌گیری نظام عادلانه جهانی بر مبنای منافع تمام کشورهای جهان و شکل‌گیری نظم نوین منطقه‌ای بدون حضور ابرقدرت‌های جهانی گردید.